Back. To. Reality.

Laatste week van mijn verlof is ingegaan. Toen ik met verlof ging -lang geleden- vond ik zestien weken erg veel. Het is ook veel. Geloof mij, die weken zijn voorbijgevlogen. In praktijk is zestien weken niks. Niet als je een kindje op de wereld hebt gezet in ieder geval. Eerste twee maanden heb ik geen roze wolk gezien. Donkergrijze wolk wordt maar langzaam roze. Daarom is zestien weken te weinig. Maar goed, het zit er dus weer bijna op. Ik krijg heel vaak de vraag naar mijn hoofd geslingerd: ‘Heb je weer zin om te werken?’ Hoe vaker is die vraag hoor, hoe zeerder mijn hoofd doet. Pakjes paracetamol van de Kruidvat zijn niet aan te slepen. Nee. Had ik al ‘nee’ gezegd? Nou, nee dus. Mijn wereld is laatste drie maanden wel erg klein geworden en daarom is het wel goed om weer eens de handen uit de mouw te steken. Met lood, bakstenen en ijzer in de schoenen start ik maandag weer met frisse tegenzin. Het is belangrijk om weer normaal ritme te krijgen. Kun je überhaupt een normaal ritme terugkrijgen met een baby?

Mijn hoofd is een chaos. Dat is nooit anders geweest. Ik kan daar wel mee leven. Soms is het een feestje in mijn hoofd, soms ontploft er een grote bom in mijn bol. Het is vaker een bom dan een feestje. Vooral de laatste zestien weken. Bomaanslag in Madrid is er niks bij. ‘Luus, dat kun je niet zeggen!’ Weet ik, daarom typ ik het ook. Al die chaos in mijn hoofd. Het zijn maar gedachtes. Ik kan die bommen ook omzetten in feestjes. Dan moet ik doen waar ik blij van word. Dat kan. Dat kan iedereen. Doe waar je blij van wordt. Betere tekst krijg je vandaag niet. Ik herhaal: doe waar je blij van wordt. Waar krijg jij energie van? Het spookt al lang in mijn hoofd om naast mijn huidige baan voor mijzelf te beginnen. Fok it. Ik ga het ook gewoon doen. Werkt het niet, dan werkt het niet. Maar ik ga ervoor en spring in een diepe helderblauwe zee. Net als mijn geschreven kinderboek: Fluffy de Flamingo. Hoe en waar begin je? Allereerst met een idee! Ik heb het idee dat het gaat werken. Gewoon doen.

Afgelopen weekend heb ik samen met vriendjelief een website gebouwd, under construction, maar al wel vast te bewonderen. Afspraak bij de KvK is gemaakt en het duurt niet lang meer voordat ik mijn mouwen nog hoger kan gaan opstropen. Dát geeft mij energie! Vanaf maandag wordt alles anders. Back. To. Reality. Back to work. Ynze naar de oppas brengen, zodat mama knaken binnen kan harken om leuke dingen te gaan doen. Ik ben heel benieuwd hoe het zal zijn om hem weg te brengen en of het lukt zonder zuurstoftekort een hele werkdag vol te maken. We gaan het meemaken. Spannend joh. Ik heb nu al het zweet zeiknat in mijn bilnaad staan. Benieuwd wat ik nog meer ga doen? Ik word VPA. Virtual Personal Assistant. Oké, omdat jij mijn verhaaltje hebt gelezen, mag je ook alvast koekeloeren op mijn kersverse website. Het wordt binnenkort nog opgeleukt met foto’s. Ik ben benieuwd wat jij ervan vindt! Check het gauw op: www.vpa-lucienne.nl

Nieuwe jaar, nieuwe ik. Stierenschijt.

Waarom zou je goede voornemens willen hebben? Er komt toch niks van terecht. Gooi het eens over een andere boeg en start met slechte voornemens. Begin met roken. Je leert gelijk mensen kennen. Geen peukje per dag, maar een pakje per dag. Niet van het benauwde. Zuip meer. Ook al heeft het meer nadelen dan voordelen. Verkeersongevallen, ongelukken op het werk, problemen thuis, agressief gedrag en het verdooft je hersenen. Alcohol is een giftige stof voor je lichaam. Who cares? Raak verslaafd. Raak verslaafd aan alles. Verkoop al je bezittingen en zet alles op rood aan de roulettetafel in Las Vegas. Word dik. Want dikke dames hebben betere seks. Ik ben al hard op weg. Heb nog genoeg buikspek van de bevalling over en kaan nu zestien bokkenpootjes weg. Het is nooit te vroeg om te beginnen met slechte voornemens. Meesten stoppen op 12 januari met goede voornemens. Ook al stop je op 13 januari met de slechte voornemens, dan heb je het al gewonnen van de goede voornemens.

Je kunt ook een bucket list maken voor 2019 als je denkt dat je 2020 niet haalt. Doe de meest krankzinnige dingen. Ga naar een optreden van Bonnie St. Claire. Probeer je baas leuk te vinden. Maak een wereldreis. Solliciteer op een droombaan waarvoor je niet gekwalificeerd bent. Stuur een bericht naar een verzonnen nummer met de tekst: ik heb hem gedood en zijn lichaam ligt in jouw tuin. Doe vanillepudding in een mayofles en eet het ‘en public’ uit de fles. Ga eens acteren op een feestje en doe alsof je dood bent. Blokkeer de deur in een winkel en vraag om een toegangscode. Gooi waterballonnen naar een vreemde en verstop je. Stop iemands huwelijk door te zeggen dat hij al bezet is. Je kunt ook kiezen voor realistische dingen om op je bucket list te zetten. Zip-linen van de Euromast voor de adrenalinekick. Kamperen in de Grand Canyon en hier Instagram-worthy foto’s van maken. Neem een tattoo en beklim de Eiffeltoren. Dat laatste kan ik al afvinken. Woehoee.

Waarom zijn goede voornemens niet haalbaar? Mensen hangen goede voornemens aan de grote klok en mensen nemen te veel hooi op de vork. Zo willen sommigen meer sporten, voortaan de trap nemen, afvallen (doe dit niet van de trap!) vrijwilligerswerk doen, iets nieuws leren, relaxter leven, meer tijd maken voor vrienden en familie, leven ordenen, minder geld uitgeven, meer fruit eten en stoppen met roken. Als ik naar al die goede voornemens kijk, krijg ik al hoofdpijn. Stop met die onzin. Stop met de goede én slechte voornemens. Zonde van de 12 of 13 dagen dat je er druk met bent. Je voelt je de overige 353 dagen kut door, omdat je het weer niet hebt gered. Het enige wat je hoeft te doen is het leven leuker lachen. Simpel. Lachen. Toe dan: LACH! 🙂

Oudejaarsloten

Loot’n bint kloot’n. Koop wat, dan he’j wat! Dat was een welbekende uitspraak van mijn opa. Ik ben het met hem eens. En toch laat ik mij meerdere keren per jaar verleiden om Staatsloten te kopen. Ik ben gevoelig voor de reclames van de Nederlandse Loterij. De 10^ekan het gebeuren. Wat dacht je van 31 december Oudejaarstrekking? Gisteren ben ik met mijn bestie naar de geluksmakelaar in Zwolle gesjeesd. Iedereen wil daar een Staatslot kopen. Wij ook. Want als je loten moet hebben, dan moet je wel gaan voor de grootste winkans. In de Primera van Zwolle waren vier kassa’s open. Het was daar drukte van jewelste. Voor het gemak kopen wij gelijk vier hele Staatsloten. Ieders zijn we gelijk 60 euro lichter. Als je bedenkt wat het prijzenpakket is, doet het iets minder zeer in de portemonnee. Nu hopen dat wij wat winnen.

Op de envelop van het Staatslot staat: jou zou ik nooit ruilen. Voor nog geen 30 miljoen. Bij de 30 miljoen begin ik bijna te hallucineren. Je zult het maar winnen. Fok. Wat zal ik doen met 30 miljoen? Ik heb er al over na zitten te denken. Kan er zo lekker in wegdromen. 30 miljoen. Als ik de 30 miljoen win, dan koop ik Frekkel! Frekkel van de reclame. Ik wil in de miljoenen zwemmen net als Dagobert Duck. Ik wil een privéjet huren bij Fliteline met lunch, diner en met flessen champagne. Regel wat vriendjes en vriendinnetjes om naar New York te vliegen om daar flink te gaan shoppen en te overnachten in een poepluxe hotel. Wil je mee? Ik blijf wonen waar ik nu woon. Gewoonweg omdat ik een hekel heb aan verhuizen en omdat wij ons hier thuis voelen. Op dorp staat een doorn in het oog. Heerdernaren begrijpen wel wat ik bedoel. Dat pand wil ik ook graag mooi maken met mijn centjes. Elke dag ontkurk ik een fles champagne en ga ik kaviaar etend door het leven. Niet omdat ik het lekker vind, maar omdat het kan. Overige 20 miljoen zet ik op ‘private banking’. Want ik ben ineens een rijke klant.

Bij het winnen van 30 miljoen moet je de serieletters en de eindcijfers goed hebben. In alle jaren dat ik een Staatslot heb gekocht, was mijn grootste prijs ooit € 10,00. Dat is alleen het eindcijfer dat ik goed had. Ergens was ik wel een beetje blij. Wie het kleine niet eert, is het grote namelijk niet weerd. Ik verwacht ook dit jaar geen grote prijs. Hopelijk wel meer dan € 10,00. Al die valse beloftes van, als ik de 30 miljoen win, kan ik wel geven. Ik win bijna nooit wat. Je kunt alleen winnen door mee te doen. En dat doe ik. Met twee loten! Dus…er is een kans. Een hele kleine kans. Een kans op 30 miljoen. 😉 Mocht de 30 miljoen er niet inzitten voor mij. Staatsloterij maakt mij ook heel erg blij met een Mini Cooper. Mini Cooper is my favorite car! Nu wachten tot oudejaarsavond en fingers crossed. Wordt vervolgd. 🙂

Loedermoeder

Een supermoeder bestaat niet. Dat kan niet. Écht niet! Ik ben eind oktober voor de tweede keer moeder geworden, ditmaal van een prachtjochie Ynze. Hij is nog maar bijna 7 weken oud en ik weet nu al dat ik een loedermoeder ben. Een loedermoeder bestaat wel, alhoewel is een loedermoeder een hyperbool. Een loedermoeder laat nog wel eens steekjes vallen in tegenstelling tot een supermoeder. Heelveel steekjes. Zo straal ik niet altijd, ben ik wispelturig, ga ik zonder mascara de deur uit, kleed ik mij niet perfect (komt o.a. door mijn hangbuik en omdat ik nog niet zoveel kleding pas – behalve mijn Roy Donders huispak) is ons huis niet smetteloos schoon en snak ik naar een glas wijn. Als ik kook dan is het niet verantwoord, maar wel donderssnel. Of ik scheur met gierende banden naar de snackbar, pizzeria, restaurant de vergulde bogen, afhaalchinees of kebabtent.

Ik schaam mij er niet voor. Niet dat ik snak naar een glas wijn, noch dat ik een loedermoeder ben. Om te ‘resetten’ en om de wereld enigszins een beetje aan te kunnen heb ik gewoon tijd voor mezelf nodig. Ik sta graag minimaal tien hele minuten onder een warme douche, blijf ik graag lang onder de wol en surf ik graag urenlang op Zalando om vervolgens toch niks te bestellen. Acuut netelroos krijg ik van moeders die denken dat ze supermoeders zijn. Zogenaamde supermoeders kun je herkennen aan hun parmantig loopje, zij leven gezond, sporten veel, geven prioriteiten aan wat belangrijk is, zijn nooit te laat en zelfs de buitenkant van het huis blinkt als een spiegel. Hoe doen ze dat allemaal? Het is toch veel voor één persoon? Zou het kunnen dat we te veel van onszelf verwachten? Perfectie, perfectie en nog eens perfectie!

In de toekomst gaan nog heel veel loedermoedermomentjes komen. Zo ga ik vast boterhammen vergeten mee te geven voor op school, of vergeet ik zwem-, gymkleding in de tas te doen, maak ik het gezicht van Ynze schoon met mijn eigen spuug. Oh, nee wacht, dat doe ik nu al wel eens als ik een opgedroogd melkplekje in zijn mondhoeken zie. Zwitsal vochtige babywashandjes liggen niet altijd voor het grijpen. Dan maar met spuug. Werkt net zo goed. Nogmaals ik schaam mij er niet voor om een loedermoeder te zijn. Sterker nog, ik ben zelfs een beetje trots. Geen enkele moeder is perfect, toch? Ik in ieder geval niet. Zelfkennis! 🙂 Er moet nog veel gebeuren als ik fysiek, mentaal en emotioneel fit wil zijn. Bij supermoeders is dat allemaal zoooo in balans. Nu heb ik weer netelroos. Supermoeder is net zo echt als Sinterklaas en de Kerstman. Het belangrijkste is dat ik heel veel liefde aan mijn kinderen en vriend geef. Zonder liefde is alles zinloos.

Het leed dat bevallen heet

In de wandelgangen had ik gehoord dat als je een tweedehands baarmoeder hebt, het bevallen een stuk makkelijker gaat. Er is immers al eens een minimensje doorheen geperst. Nou dikke vinger. Bij mij moest het weer anders gaan. Een maand geleden werd ik om half zeven ’s avonds in het Isala Ziekenhuis verwacht om ingeleid te worden. Er werd een ballonkatheter in mijn doos gestopt. We maakten daar nog grapjes over. ‘Do you want a balloon, Ynze?’ Eigenzinnig dat hij is…Ynze wou geen ballon. Ballonnetje viel er namelijk twee uur ‘s nachts al uit mijn flamoes. Jurjen wakker gemaakt, hij lag heel ongezellig drie meter bij mij vandaan op een slaapbank. ‘Schat, mijn ballon is eruit.’ Ergens was ik blij, want ging er iets gebeuren? We hebben op de alarmknop gedrukt en de zuster was er vrij snel. Ik vertelde dat mijn ballon eruit was. ‘Mag ik een nieuwe?’ Die vraag brandde op mijn lippen. Haar reactie: ‘Oké, ga maar weer lekker slapen. Gaan we in de ochtend naar kijken.’ Wij hebben daarna heerlijk geslapen. Not!

Rond acht uur in de ochtend stonden andere zusters bij mij aan het bed. De zusters knoopten een CTG om mijn buik, mijn bloeddruk werd gemeten en een inwendig onderzoek kwam te pas, waarbij mijn vliezen werden gebroken. Weet je hoe het voelt als je vliezen breken? (vraag geldt alleen voor vrouwen 😉 ) Het wordt dan heel warm tussen de benen alsof je de boel onder gezeken hebt en het ruikt wat zoetig. Na het ‘bedplassen’ kwam de gastvrouw nog even een glaasje jus d’orange, kopje thee en twee bruine broodjes met kaas brengen. Na een ontbijtje in de mik, kwamen de zusters weer opdraven. Zij gingen een infuus aanbrengen. Het duurde even omdat ik zeer moeilijk te prikken ben, maar na poging drie zat ik aan het infuus. Via het infuus werd oxytocine, een weeën opwekker gegeven. Die werd langzaamaan verhoogd. De weeën kwamen op gang. Om half elf werd er nog een blije foto met plofkop gemaakt waarbij ik twee duimen omhoogsteek. Niks aan het handje. Nog niet.

Ik was heel even vergeten hoe weeën ook alweer voelde. Toen ik ze eenmaal had dacht ik nog: oh ja, zo kut was dat. Het liggen was ik inmiddels zat en had zin om te skippyballen door de verloskamer. Jammer genoeg miste ik wel oren op de skippybal waardoor ik niet kon stuiteren. Het was niet leuk meer, pijn kon ik niet onderdrukken en wou toch maar weer al te graag op bed liggen. Eerst op mijn linkerzij, toen op mijn rug en vervolgens op mijn rechterzij. Je weet niet hoe je moet liggen. Niks werkt. Ik had pijn. Heelveel pijn. Het voelde veel erger dan de eerste keer. Het was niet meer houden en ik was alle gêne voorbij. Het binnensmondse kreunen ging over naar schreeuwen en schreeuwde uiteindelijk: Ik moet schijten. ‘Heb je poepdrang?’ Vroeg de verloskundige beleefd aan mij. Ik moet schijten. Ik. Moet. Schijten! Hebben jullie poep in je oren? Waarom krijg ik geen medicatie? Willen jullie pizza calzone voor mij bestellen? Er ging werkelijk van alles door mij heen. ‘Je mag gaan persen. Goed zo. Nu even niet persen, denk aan je eigen onderkantje.’ Poeh, als je dat hoort dan stop je wel even met persen. Na drie keer persen was het al klaar. Kleine brulaapje Ynze is geboren om 13.13 uur. En al die vreselijke zwangerschaps-, bevallingspijntjes…het is het allemaal waard. Wij zijn trots, dankbaar en blij!

Stilte voor de stormweeën

Ons ‘dropje’ is zich aan het klaarmaken voor zijn/haar spectaculaire entree. Mijn lichaam is er klaar voor. Klaar voor de bevalling. Na 38 weken zwangerschap is het grote wachten echt begonnen. Ik weet zo ongeveer wat de volgorde gaat zijn. Allereerst groet de baby mij met: ‘ik kom eraan. Voel je dat? Dat zijn nou weeën, mama.’ Creperend van de pijn, probeer ik mijn gedachten te verzetten. Pijn is emotie. Pijn kun je uitschakelen. ’Dropje’ is nu inmiddels zo groot als een prei en weegt naar schatting zo’n 3 kilo. Formaat ‘dropje’ heeft de baby allang gepasseerd. Dat voel ik ook. Anders had ik alle snoepjes uit het Klene-fabriek in mijn buik moeten hebben. Klene kan dankzij Jurjen en mij een nieuw dropproduct met reclamespot ontwikkelen. Babydrop. Geglazuurde drop in de kleuren roze en blauw. Of genderdrop. Dat is meer van deze tijd. Drop van alle kleuren van de regenboog. Dan stoot Klene niemand voor zijn kop. Gebruik het geniale idee, Klene! Wij hoeven er niet eens geld voor.

Mijn lichaam is kennelijk klaar voor de bevalling. De baby is zich dus aan het klaarmaken voor zijn opwindende tadaa-moment. Alsof de baby een afsprong gaat maken met turnen. Een schaar voorwaarts met een vluchtige handstand en een driekwart reuzendraai. Aan het eind van de ‘oefening’ groet dropje nog naar de kinderartsen die naast het kraambed staan. Spectaculairder kan niet! Maar nee, ik vermoed dat de baby nog even blijft zitten, zodat het nóg meer vetjes kan kweken en het haar kan groeien. Net zo lang haar als papa. Langer dan vier weken blijft de baby in ieder geval niet meer zitten. Dat stelt mij wel een soort van gerust. Ondanks dat iedereen er klaar voor is en ik duidelijk minder mobiel ben, begint de verveling toe te slaan. Waarom hebben wij vroeger weinig handenarbeid op school gehad? Kan iemand mij nog even gauw leren breien?

De vluchtkoffer staat klaar onder het bed. Hoelang gaat het nog duren? Liever vandaag dan morgen, als je het mij vraagt. Mijn lichaam is er klaar voor. Ik ben er klaar voor en vooral klaar mee. Oké, ik hou er nu mee op. Dat geklaagzang. Bah, ik heb er zo’n hekel aan als mensen dat doen. Doe ik het zelf. Het schijnt te mogen als je zwanger bent. Als ze mij binnenkort missen, dan ben ik zeker niet vissen. Er wordt dan wat uit mij gevist. Een dropje. Een prei. Een baby. Uitgezonderd van deze blog, zal ik niet zo veel aan babyspam doen. Mijn ergernis nummer één. Babyspam! Ik word er zelf ook moe van. Als ik mijn Facebookvrienden ermee plat zou gooien, zouden ze ook moe van mij worden. Dat moet natuurlijk niet. Elk baby ziet er namelijk schattig uit. Nu het einde van mijn zwangerschap nadert, kruip ik voorzichtig in een cocon en eet ik hele dagen gesneden fruit (ik ben te lui om het zelf te snijden) Milka chocolade en Ben & Jerry’s ijs. Het worden spannende weken. Het is stilte voor de stormweeën.

Vintage

De term van vintage is een beetje vaag. Eigenlijk is alles wat gemaakt is tussen 1920 en 1980, op het gebied van kleding, schoenen, en accessoires, vintage. Waarom is vintage hip? Het is duurzaam, vaak goedkoper dan andere kleding, ruikt lekker muf en je kunt lekker je eigen stijl creëren. Het is alweer 3 jaar geleden dat ik een megacool spijkerjurk heb gekocht in Londen. Omdat ik nu voor de tweede groei als een olifant, heb ik er niet zoveel plezier van gehad. Maar die keren dát ik ‘m aan had, kreeg ik mooie reacties. Zelf tijdens het winkelen in Apeldoorn (ja, ik weet het, Apeldoorn…ugly city) Een vrouw vroeg zelfs waar ik het had gekocht. ‘In Londen’, zei ik vol trots. Hippe kip! Whoop Whoop. 🙂 

Londen vind ik een te gekke stad. Het is ruim opgezet en je kunt er van alles zien, doen en kopen! Het liefst struin ik langs Brick Lane. Als je mij vraagt, vind ik dat het mooiste gedeelte van Londen. Waanzinnige streetart, streetfood en uiteraard veel vintage winkels. Houd je van chocolade? Wip dan eens binnen in Dark Sugars Cocoa House. Je wordt meteen geprikkeld door de verrukkelijke chocoladegeur. Nog een toffe tip van Flip, als je naar Londen gaat: pak een huurfiets (Santander Cycles) aan Brick Lane, fiets richting het kanaal. Als je bij het kanaal bent gekomen, kun je heel mooi fietsen tot aan Camden Market. Als je daar bent verwen jezelf met een (alcoholvrije) cocktail en fiets als je bijgekomen bent door naar Primrose Hill voor het prachtige uitzicht. Man, wat ben ik gek op Londen!

Genoeg Londen, anders moet ik maar reisblogger worden. Paar weken terug was ik in Zwolle. Daar heb ik een vintage-blouse gekocht bij een vintagewinkel. Blouse met veel stippen en streepjes. Een jong meisje met blonde haartjes vroeg onlangs, toen ik mijn vintage-blouse aanhad, of ik mijn pyjama nog aan had. Haha. Lekker dan. Paar weekenden terug was ik in Amsterdam. Sh*t, gaat het weer over reizen. Daar ging ik naar de Pride, loeren naar de LHBT’s. Wat een feest! Het is geen feest, als ik niet naar een vintagewinkel ben geweest. Daar heb ik bij Zipper in de 9-straatjes een maffe pofbroek gekocht, die ik nog wel over mijn heupen krijg. Waarom zwangerschapskleding kopen, als er genoeg kledingstukken te koop zijn met elastiek. Aankomend weekend ga ik naar Lille, vintagespul kijken en misschien wel rotzooi kopen. Ik word daar zo blij van. Blij van ouwe troep!

Fotosjoet!

Paar weken terug heb ik mijn profielfoto gewijzigd naar een degelijke statiefoto met zicht op een Delftsblauwe bank in Gouda. Ondanks dat ik jeuk krijg van geposeerde foto’s (echt heel veel jeuk!) vind ik deze wel Facebookwaardig. Je weet maar nooit wie je probeert op te snorkelen en waarvoor het gebruikt wordt. Geposeerde foto’s doen mij vaak denken aan die verschrikkelijke verplichte schoolfoto’s. Ik moest altijd stijf en niet natuurlijk (rug recht en lachen) voor een hemelblauwe achtergrond gaan zitten. Het meest afschuwelijke schoolfoto is gemaakt in de 4^e klas. De fotograaf wou grappig doen tegenover een groep verveelde pubers, door zijn clownsneus op te zetten. Van iedereen zijn of haar gezicht kun je lezen…’doet hij serieus zijn clownsneus op?!’

Op het internet lees ik waarom ik een zwangerschapsshoot móet doen! Ten eerste moet ik al helemaal niks en ten tweede vind ik mijn zwangere lichaam niet supersexy te noemen. Om maar even een schatting te maken, ben ik zeker 10 kilo ‘schoon aan de haak’ aangekomen in een relatief korte tijd. Voel me net een aangespoelde zeekoe. En dat beeld heb ik ook altijd voor me, als iemand strandfoto’s maakt met een zwangere buik en sensueel haar handen op de bolle buik probeert te leggen. Als je je handen er niet op legt, zien wij ook heus wel dat je zwanger bent! Ook dat soort geposeerde foto’s vind ik ‘zum kotzen’. Wel kan ik de hilarische parodie van foodbabyfoto’s van aanstaande papa’s waarderen. Het is zo belachelijk, dat maakt mij weer aan het lachen.

Alles wat spontaan gaat vind ik leuk. Denk aan: spontane bloedneus, spontane kramp in de kuiten, spontane sollicitatie, spontane duizeligheid en een spontane klaplong. Spontane foto’s vind ik het allerleukst. Niet dat geposeerde. Ik kan mij heel goed voorstellen dat je het helemaal niet met mij eens bent, wat betreft mijn blog ‘fotosjoet’ (of met alles ;-). Misschien wil jij juist heel graag een zwangerschapsshoot. Natuurlijk is een zwangerschapsperiode ontzettend spannend en wil je dit vereeuwigen met foto’s. Je kunt het beste een bollebuik-shoot plannen wanneer je tussen de 32 en 36 weken in verwachting bent. Wil je als een zeekoe op het strand worden vastgelegd zodat je een mooie IXXI kunt bestellen? Laat het mij weten, dan maak ik amateuristische zwangerschapsfoto’s met een huis-tuin-keuken-profi-canon-camera. Gratis en voor niets!! Because you’re my ‘manatee’ friend.

Verrassing

Hou jij van verrassingen? Er zijn ook mensen die houden van ‘verassingen’. Je ziet de spelfout regelmatig voorbijkomen. Nu wil ik je niet de grond intrappen, mocht je een van hen zijn. Ik ben ook niet perfect en heb ook regelmatig spelfouten. Toch moet ik er vaak om lachen. Op een menukaart zie ik het nog wel eens verkeerd gespeld staan: ‘verassing van de kok/chef.’ Ik ben vooral benieuwd wie of wat de kok/chef dan gaat verassen en zou dan maar al te graag eens bij zo’n ritueel aanwezig willen zijn.

Ik houd wel van verrassingen, maar alleen als ze leuk zijn. 😉 Verrassingsfeest, verrassingsreis, verrassingsbox, verrassingsei, verrassingsfilm, noem maar op. Het lastige is wel, dat ik nieuwsgierig ben aangelegd. Als iemand een tipje van de sluier geeft, probeer ik het onderste uit de kan te halen, zodat het verrassingseffect eraf is. Lullig. Ik weet het. Had ‘ie zijn/haar mond maar helemaal moeten houden. Sommigen vinden verrassingen verschrikkelijk. Ze zijn de controle volledig kwijt. Bijvoorbeeld bij een verrassingsreis. Koffer wordt dan voor je ingepakt. Maar wat zit er dan in? Is het genoeg? Matcht het dan met elkaar? Paniek!!!

Vandaag zat ik in de bus van Zwolle naar Heerde. I know. Lekker old school. Je kijkt wat naar buiten. Buiten ziet het de laatste weken zonnig en dor uit. Daar ben je zo op uitgekeken. En hop, daar komt de foon weer tevoorschijn. Niemand kan meer zonder mobiel. Dat valt vooral op als je om je heen kijkt in de bus. Iedereen lijkt zich de tyfus te vervelen. Ik ben er een van! Tijdens het Facebooken zag ik bij byBean een surprise box op mijn Facebook Feed. (Even reclame maken) Radioreclame is niet toegestaan. Blogreclame wél. ‘Verras jezelf!’ Dat triggert mij enorm. Ik houd van verrassingen en ik ben meganieuwsgierig. Zonder na te denken heb ik zo’n surprise box besteld. Ik ben retebenieuwd! Wil je ook verrast worden? Bestel dan ook zo’n box! Wil je verast worden? Daar zou ik nog maar even mee wachten…

Ik heb een hekel aan…

Er zijn een aantal (lees: verschrikkelijk veel!) dingen waar ik een hekel aan heb. Nou wil ik niet zuurpruimerig overkomen. Ik heb gewoon behoefte om rotzooi met jou te delen. Dat doe jij toch met mij? Mijn tijdlijn staat continu vol met poep. Nu ben ik aan de beurt (om weer) met poep te gaan smijten. Spreekwoordelijk dan hè?! Poep is vies.

Slakken zijn uit hun winterslaap en Luus is dan extra op haar hoede. Ik vind bijna niets erger dan dat gekraak van het slakkenhuisje onder mijn schoen. Op het gemeenschappelijk pad bij ons huis kruipen regelmatig slakken. Naakt of met huisje. Onbewust trap ik ze wel eens morsdood. Als je wilt lachen, dan moet je op dat moment bij mij in de buurt zijn. Door het geluid gil ik panisch en tegelijkertijd maak ik een debiel sprongetje. Dat is natuurlijk niet het enige waar ik hekel aan heb. Als het moet kan ik wel een boek schrijven. Vandaag houd ik het bij een blog.

Elke week doe ik en mijn vriend (heel truttig) samen boodschappen. Vorige week gingen wij naar een andere plaats dan Heerde boodschappen doen. Dat hebben wij geweten. Alsof mensen roken dat wij niet daar vandaan kwamen en expres voor onze voeten liepen en asociaal gedroegen. Asociale mensen, daar heb ik ook een hekel aan. Waarom doen mensen asociaal? Ik wou iets uit het vak pakken, maar mevrouw had blijkbaar meer haast dan ik en greep gauw voor mijn neus het net iets eerder uit het vak. ‘Er staan er nog meer hoor?! Ik maak het vak niet leeg!’ Dacht ik. Ik denk wel meer. In mijn hoofd liet haar keihard in het gangpad struikelen.

Babyshower word ik ook kotsmisselijk van. Gruwhekel heb ik daaraan. Afgelopen zondag zag ik dat er in Deventer een babyshower georganiseerd werd. Ooit werd ik ook voor een paar babyshowers bij vriendinnen uitgenodigd. Je moet verplicht stomme spelletjes spelen, megazoete rommel wegkanen en overdreven enthousiast reageren als er weer een lelijk cadeautje wordt uitgepakt. Niet aan mij besteed. Helemaal nu ik erover mee kan praten, je weet niet eens of je kindje gezond ter wereld komt. Waarom zou je dan een feestje vooraf vieren? Ik haat het.

Tijdens het socializen zeg ik soms van alles, alleen maar om het gesprek op gang te houden. Niet eens omdat het gezellig is. 😉 Over het weer heb ik al uitgebreid gehad. Ik ga van hak op de tak. Van het mooie lentezonnetje spring ik door naar mijn lelijk ingegroeide teennagel. Omdat ik niet wil apegapen, vertel ik dat ik er last van heb en dat ik regelmatig een sodabadje maak. Soda werkt zuiverend en verzachtend zeg ik erachteraan. Dan begint mijn gesprekspartner. Zij had ook eens last van een ingegroeide teennagel dat ze er zelfs voor naar de dokter moest. Wat errúg! Dacht ik. Maar ik dacht ook: wat een irritant gedoe, mensen die altijd iets erger hebben meegemaakt.

Zo, genoeg poep voor vandaag. Oh, nee. Wacht! Nu ik het toch over poep heb. Ik heb óók hekel aan hondenpoep dat niet wordt opgeruimd. Smerig. Waar ik dan zin in heb *maar het lukt mij toch nooit omdat ik snel kokhals* om vlaggenprikkers in hondenpoep te steken. Dan valt het nog meer op en hoop dan dat smerige baasjes er toch nog iets mee doen! Opruimen bijvoorbeeld. Waar heb jij een hekel aan? 🙂